met de multi-chain verificatie van @eigenlayer lijkt het erop dat ze effectief het probleem van infrastructuurdistributie aanpakken. Op dit moment is er een vreemde disconnectie waar een aanzienlijk deel van de activiteit al op L2's zoals base, optimism, arbitrum, enz. is. Maar de meeste infrastructuur, variërend van oracles, coprocessors, finality layers, enz. bevindt zich op de ethereum mainnet, waar de beveiliging zich bevindt. Idealiter moeten actief gevalideerde diensten (AVS's) dichter bij de gebruikers opereren om kosten/latentie te verlagen en extra bruggenlagen te vermijden, maar dat is niet het geval. Er is deze onhandige opzet waarbij je elke keer dat je data nodig hebt, heen en weer moet bridgen, L1-kosten moet betalen en met extra latentie moet omgaan. Hoe lost eigenlayer dit op? Ze transporteren de stake-tabel (wie wat beveiligt met hoeveel ETH) naar L2's. Wanneer operators iets goedkeuren, kan de L2 die handtekeningen verifiëren tegen de getransporteerde stake-gewichten. Als iemand zich misdraagt, vindt slashing nog steeds plaats op ethereum, maar de updates synchroniseren snel over de ketens. Met zo'n systeem: kan altlayer rollup-finaliteit direct op optimism draaien, kan brevis zk-verwerking op arbitrum doen, en eoracle kan data op base leveren. Allemaal ondersteund door dezelfde ETH-stake die de mainnet beveiligt. Het grote plaatje hier? Terwijl de beveiligingsgaranties van ethereum behouden blijven, kan de infrastructuur eindelijk gaan waar de gebruikers zich daadwerkelijk bevinden in plaats van vast te zitten op dure mainnet. Dat is een betere gebruikerservaring, lagere kosten en minder wrijving voor iedereen die op L2's bouwt.