Dzięki wielołańcuchowej weryfikacji @eigenlayer, wydaje się, że skutecznie celują w problem dystrybucji infrastruktury. Obecnie istnieje dziwne rozłączenie, gdzie znaczna ilość aktywności już odbywa się na L2, takich jak base, optimism, arbitrum itd. Jednak większość infrastruktury, od oracle'ów, koprocesorów, po warstwy finalności, znajduje się na głównym łańcuchu ethereum, gdzie żyje bezpieczeństwo. Idealnie, aktywnie weryfikowane usługi (AVS) powinny działać bliżej użytkowników, aby zmniejszyć koszty/opóźnienia i unikać dodatkowych warstw mostów, ale tak nie jest. Jest to nieporęczny układ, w którym za każdym razem, gdy potrzebujesz danych, musisz mostkować tam i z powrotem, płacąc opłaty L1, zmagając się z dodatkowymi opóźnieniami. Jak eigenlayer to rozwiązuje? Transportują tabelę staków (kto zabezpiecza co i ile ETH) do L2. Gdy operatorzy zatwierdzają coś, L2 może weryfikować te podpisy w stosunku do transportowanych wag staków. Jeśli ktoś się źle zachowuje, karanie nadal odbywa się na ethereum, ale aktualizacje synchronizują się szybko między łańcuchami. W takim systemie: altlayer może uruchomić finalność rollup bezpośrednio na optimism, brevis może przeprowadzać przetwarzanie zk na arbitrum, a eoracle może dostarczać dane na base. Wszystko wspierane przez ten sam stak ETH, który zabezpiecza główny łańcuch. Jaki jest ogólny obraz? Zachowując gwarancje bezpieczeństwa ethereum, infrastruktura może w końcu trafić tam, gdzie są użytkownicy, zamiast utknąć na drogim głównym łańcuchu. To lepsze UX, niższe koszty i mniej tarć dla wszystkich budujących na L2.